Oooh tjsarlie! Wat een reis....
Door: Fenna
Blijf op de hoogte en volg Fenna
17 April 2010 | Ghana, Accra
Hooi lieve blafonno’s
Nou we zijn allemaal weer veilig en heel teruggekomen van onze reis. Hieronder even een korte samenvatting
Vervoersmiddel: Ford busje, een luxe trotro waar airco in zit, helaas deed deze het niet en waren er niet zoveel ramen die open konden…
Reisgezelschap: driver Mozes met zijn mate (functie is voor mij onbekend) Roger, beide rastamannen. Mozes zonder dreads, Roger met. Ooh tjsarlie riep hij heel vaak, dat is een uitspraak om verbazing of verrassing uit te drukken.
Winfred (leider Maranatha beachcamp en de school) en Jennifer (vrijwilligster). Tijdens de reis kwamen we erachter dat ze elkaar wel heel erg aardig vonden.
Mary, een vriendin van Jennifer die in Kumasi als vrijwilligster werkt. Moest nog erg wennen aan Ghana. Heeft twee jaar in het paleis voor ‘the Queen’ gewerkt en zegt zelf ‘This is something I don’t do, other people sleep in a treehide, I sleep in hotels’. Nam zichzelf niet te serieus en heb erg met haar kunnen lachen.
Chris (vrijwilliger) en een vriend van hem Noah uit Canada en last but not least Linda en ik.
Aantal reparaties: 6, radio, remmen, motor (of iets wat ik niet begreep), banden en nog iets wat ik niet snapte.
Gevreesd voor mijn leven: 2 keer
Aantal slachtoffers: 3, een guiny fowl (soort kip), een kip en een geit al heeft de geit het wel overleefd denk ik..
Huwelijksaanzoek: 1 door de Roger de rastaman, pap hoeveel geiten wil je voor me hebben?
Maandag vertrokken we naar Tema met een gewone trotro. Omdat Chris en Noah zaterdag pas hadden besloten mee te gaan, moesten Roger en Mozes in Tema nog wat dingen regelen voor de bus. In Tema zouden we even op ze wachten en daarna doorgaan naar de cacaoboerderij voorbij Kofuridua (ongeveer 4 uur rijden vanaf Tema). Even werd drie uur dus uiteindelijk hebben we in Accra geslapen (normaal 2 uur rijden vanaf Ada Foah).
Hier hebben we nog wel Marilyn ontmoet. Een Canadese vrouw die werkt voor het ministerie van onderwijs in Ghana. Ze is al vaker op Maranatha geweest, maar ik had haar nog nooit ontmoet. Ze was erg positief ingesteld. De school is nu officieel geregistreerd, mede dankzij haar, als een private school. Dit betekent dat ze nu wel schoolboeken en een syllabus mogen kopen, maar nog niet extra steun krijgen van de regering. Als ze een public school worden krijgen ze dit wel. Een public school kunnen ze worden als ze een duurzaam gebouw hebben, voorziening voor handen wassen en een toilet.
Het plan is nu om de school in het dorp te gaan bouwen. De grond is daar steviger waardoor er dus een beter en duurzamer schoolgebouw gebouwd kan worden. Hier wil ik ook in gaan investeren. Marilyn heeft ook al sponsors gevonden om hierin te investeren. Wat ze wel hiervoor eist is dat de community zelf het werk doet. De mensen uit het dorp moeten zelf de arbeid verrichten en wij betalen de benodigdheden zoals cement en andere bouwmaterialen. Dit om ervoor te zorgen dat het dorp er meer bij betrokken wordt en echt trots is op de school. Ook is het vrij logisch dat ze ervoor moeten werken. Wel weet ik nog niet precies hoe we de inwoners hiervoor gaan motiveren, want het is natuurlijk wel iets wat je goed en duidelijk moet afspreken. Hier gaan we nog over vergaderen met Winfred en andere vrijwilligers.
Dinsdag moest eerst de radio nog worden gemaakt, want muziek is natuurlijk wel belangrijk! In Accra reden we door een straat met allemaal auto-onderdelen. Roger riep iets uit het raam, waarna er iemand in de auto sprong met een radio om die te maken. Ik hoopte dat die aan het einde van de straat er weer uitsprong en dat we muziek hadden. Helaas moesten we daarna nog een uur wachten, (reparatie 1)maar daarna hadden we muziek. Daarna gingen we verder rijden naar de cacaoboerderij en Kumasi om Mary op te halen. We kwamen alleen niet verder dan Kofuridua (twee uur vanaf Accra) want tijdens de lunchpauze kwamen Mozes en Roger erachter dat de remmen gemaakt moesten worden (reparatie 2). Hier hebben we toen geslapen en ’s avonds nog wat met zijn allen gedronken en gedanst. Wat blijkbaar heel interessant was, want er kwamen veel Ghanezen kijken of meedansen. Was erg gezellig!
Woensdag waren we dan eindelijk in Kumasi aangekomen en hebben we Mary opgehaald bij het cultural center, waar je vooral soevenirs kan kopen. We zijn toen naar het ‘Monkey Forest’ gereden. Een bos waar apen heilig zijn en dus beschermd worden. We kregen een rondleiding met een gids en konden de apen bananen voeren. Was erg leuk om doorheen te lopen en de apen te zien. Was eerst wel even bang dat ze op me zouden springen, maar dat deden ze gelukkig niet.
Daarna zijn we doorgereden naar ‘hand in hand’. Een project wat is opgezet door een Nederlandse dokter. Hier worden verstandelijk gehandicapte kinderen die verstoten zijn door hun familie opgevangen. Het was een groot terrein waar huisjes stonden, bomen, gras, geiten, kippen, ezels en overal liepen kinderen rond. Was een bijzondere plek waar we geslapen hebbe. Was ook erg leuk om daar te douchen want dat was gewoon buiten (wel met een muurtje eromheen).
Donderdag zijn we doorgereden naar Mole, wat wel ongeveer de hele dag heeft geduurd. De weg was niet altijd even goed en iedereen was ook doodop aan het einde van de dag. Het is wel gezellig in de bus, lekker reggea aan (al mochten sommige cd’s wel wat minder vaak op repeat) soms wat kletsen of slapen.
De volgende ochtend zijn we heel vroeg op safari gegaan. Na twee uur lopen zagen we olifanten badderen in een klein meertje. We hebben ze daarna nog een tijdje gevolgd (gevreesd voor mijn leven 1). Roger zei ‘ooh stjarlie I can see you’re scared. Don’t be, if they are coming to you just call me I will scare them’. Onderweg zagen we soms een antilope en bij de huisjes liepen vaak bavianen rond. De rest van de dag hebben we helemaal niets gedaan. Gezwommen en wat gedronken terwijl we uitkeken over het park. Was wel even nodig om bij te komen van de lange dag in de auto.
Zaterdag zijn we naar Wechiau gereden. Een dorpje waar je een nacht in een hippo hide kon boeken. Een boomhut aan de oever van de rivier waar de nijlpaarden leven. Na zelf gekookt te hebben in een pot op een vuurtje (lekker spaghetti) in een afgelegen dorpje werden we door de gids naar onze boomhut gebracht. We konden niet met zijn allen bij elkaar slapen dus hebben we opgesplitst, want er waren twee boomhutten. De gids zou eerst ons (de meiden en Winfred) wegbrengen en daarna de jongens. We moesten wel opschieten want het was al bijna donker. Na een stukje gelopen te hebben wist de gids de weg niet meer en moesten we terug. Daarna liet hij ons alleen en ging de weg zoeken. Dus daar stonden we dan, met matrassen en wat spulletjes. Maar er was een djembe dus er werd muziek gemaakt en gedanst. De gids kon ons hierdoor ook weer makkelijk terugvinden en kon ons de weg naar de boomhut wijzen. Dit was echt de mooiste plek waar we hebben geslapen. Pikdonker, dus je ziet heel veel sterren en je hoort van alles ritselen en soms kon je de nijlpaarden horen in de rivier.
De volgende ochtend kwam de gids ons weer ophalen met een kano. We gingen via de rivier terug naar het punt waar de auto stond. Onderweg kwamen we langs de nijlpaarden. Was heel erg mooi om te zien, maar stiekem ook wel een beetje eng .
Hierna wilden we eigenlijk terug via Mole naar Tamale. Alleen hadden Mozes en Roger dat niet zo begrepen en waren we voordat we het wisten al halverwege de weg naar Bolgatanga (stad helemaal in het Noorden van Ghana). Dus ja dan gaan we daar maar heen. Gelukkig was iedereen erg makkelijk en niemand heeft tijdens de reis chagrijnig gedaan als dingen niet gingen zoals we van plan waren (want dat ging ook bijna nooit). ’S Avonds gingen we vaak gezellig wat drinken en morgen zagen we wel weer waar we uitkwamen. We moesten alleen wel een stukje in het donker rijden (gevreesd voor mijn leven 2). Niemand doet zijn grote lichten uit waardoor je niets ziet en langs de weg fietsten allemaal mensen. Was erg blij toen we veilig aan waren gekomen.
In Bolgatanga hadden we een erg goed (en goedkoop) guesthouse en we hebben hier daarom ook twee nachten geslapen. Maandag zijn we naar Paga geweest. Een dorp waar krokodillen heilig zijn en samen met mensen leven. Kinderen zwommen in hetzelfde meer als de krokodillen. We mochten ze levende kippen voeren en met ze op de foto. Dit vond ik toch niet zo’n strak plan en vond het ook niet zo leuk dat ze de krokodillen sloegen als ze te dichtbij waren (ik dacht dat ze goed samen met mensen konden leven?). Dit viel dus een beetje tegen. We hebben die middag nog een slavenkamp gezien wat wel interessant was, want het was heel anders dan in Cape coast. Toen we daarna nog naar het paleis van de chief gingen, kregen we daar pech (reparatie 3) dus daar hebben we ruim de tijd gehad om rond te kijken.
Dinsdag zijn we doorgereden naar Tamale. Hierbij was een dorpje waar we via de stichting ‘ontmoet Afrika’ naartoe konden en een rondleiding kregen. We hebben ‘kuli kuli’ gemaakt. Dat is een soort pindadeeg waar je een ring van maakt en dan frituurt. Erg lekker! We zagen hoe ze traditioneel een baby wassen, de chief ontmoet, onze toekomst is voorspeld (ik krijg drie kinderen en ontvang binnen vijf maanden een kado, hmm ben over twee maanden jarig) en hebben de offerplaats van het dorp gezien. Iedereen was erg open en gastvrij. ’S Avonds toen we nog wat gingen drinken (zoals gewoonlijk) kwamen we Pita (waarschijnlijk heet hij Peter maar hij sprak het zo uit) tegen. Hij werkte in de bar en kwam er gezellig bij zitten en vertelde erg veel. Na het zien van Roger zijn dreads ‘Oooh I was a rasta too men, but then my father died and I had to shave for the funeral . But I put it in a beerbottle! You come tomorrow I will show you’.
Woensdag hebben we Mary afgezet in Kumasi en wilden daarna doorrijden naar Kofuridua. Alleen kregen we toen te maken met reparaties 4,5 en 6. Waardoor we een stuk in het donker moesten rijden. Dit wilde niemand meer na de laatste keer dus hebben we ergens in een klein dorpje gestopt. We kwamen terecht in een soort truckers guesthouse voor vrachtwagenchauffeurs. ’S Avonds heeft Roger voor ons gezongen en op de djembe gespeeld. Winfred deed ook een poging om mee te doen op het muziekinstrumentje wat ik had gekocht (wat had ik een spijt hiervan), maar dat was iets minder succesvol.
Donderdag zijn we doorgereden naar Ada Foah. Lekker rijden en naar huis dachten we. Tot we ineens in Kofuridua stopten. Mozes had hier namelijk vorige week een meisje leren kennen. Ze hadden de hele week gesmst en gebeld en nu ging ze een week met hem mee naar huis. Een vriendin ging mee om aan moeders te rapporteren hoe het er bij hem allemaal uitzag en of het een goede partij was voor haar dochter. Een serieuze huwelijkskandidate! Toen begon Roger ook ineens serieus te worden en vroeg wat mijn vader nu wilde hebben voor mij. Ik heb maar hard gelachen, maar ga maar eens bedenken wat ik ga zeggen als ik hem zondag zie op het afscheidsfeestje van Chris.
Zo het is wel een heel lang verhaal geworden en ik heb vast nog niet alles verteld. Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad en was ook erg blij om weer thuis te zijn. We wonen echt in een van de mooiste plekjes van Ghana, aan de zee in de wind. Inmiddels heb ik ook weer een week stage erop zitten (internet viel uit) maar dat bewaar ik voor de volgende keer.
Heel veel liefs
Nou we zijn allemaal weer veilig en heel teruggekomen van onze reis. Hieronder even een korte samenvatting
Vervoersmiddel: Ford busje, een luxe trotro waar airco in zit, helaas deed deze het niet en waren er niet zoveel ramen die open konden…
Reisgezelschap: driver Mozes met zijn mate (functie is voor mij onbekend) Roger, beide rastamannen. Mozes zonder dreads, Roger met. Ooh tjsarlie riep hij heel vaak, dat is een uitspraak om verbazing of verrassing uit te drukken.
Winfred (leider Maranatha beachcamp en de school) en Jennifer (vrijwilligster). Tijdens de reis kwamen we erachter dat ze elkaar wel heel erg aardig vonden.
Mary, een vriendin van Jennifer die in Kumasi als vrijwilligster werkt. Moest nog erg wennen aan Ghana. Heeft twee jaar in het paleis voor ‘the Queen’ gewerkt en zegt zelf ‘This is something I don’t do, other people sleep in a treehide, I sleep in hotels’. Nam zichzelf niet te serieus en heb erg met haar kunnen lachen.
Chris (vrijwilliger) en een vriend van hem Noah uit Canada en last but not least Linda en ik.
Aantal reparaties: 6, radio, remmen, motor (of iets wat ik niet begreep), banden en nog iets wat ik niet snapte.
Gevreesd voor mijn leven: 2 keer
Aantal slachtoffers: 3, een guiny fowl (soort kip), een kip en een geit al heeft de geit het wel overleefd denk ik..
Huwelijksaanzoek: 1 door de Roger de rastaman, pap hoeveel geiten wil je voor me hebben?
Maandag vertrokken we naar Tema met een gewone trotro. Omdat Chris en Noah zaterdag pas hadden besloten mee te gaan, moesten Roger en Mozes in Tema nog wat dingen regelen voor de bus. In Tema zouden we even op ze wachten en daarna doorgaan naar de cacaoboerderij voorbij Kofuridua (ongeveer 4 uur rijden vanaf Tema). Even werd drie uur dus uiteindelijk hebben we in Accra geslapen (normaal 2 uur rijden vanaf Ada Foah).
Hier hebben we nog wel Marilyn ontmoet. Een Canadese vrouw die werkt voor het ministerie van onderwijs in Ghana. Ze is al vaker op Maranatha geweest, maar ik had haar nog nooit ontmoet. Ze was erg positief ingesteld. De school is nu officieel geregistreerd, mede dankzij haar, als een private school. Dit betekent dat ze nu wel schoolboeken en een syllabus mogen kopen, maar nog niet extra steun krijgen van de regering. Als ze een public school worden krijgen ze dit wel. Een public school kunnen ze worden als ze een duurzaam gebouw hebben, voorziening voor handen wassen en een toilet.
Het plan is nu om de school in het dorp te gaan bouwen. De grond is daar steviger waardoor er dus een beter en duurzamer schoolgebouw gebouwd kan worden. Hier wil ik ook in gaan investeren. Marilyn heeft ook al sponsors gevonden om hierin te investeren. Wat ze wel hiervoor eist is dat de community zelf het werk doet. De mensen uit het dorp moeten zelf de arbeid verrichten en wij betalen de benodigdheden zoals cement en andere bouwmaterialen. Dit om ervoor te zorgen dat het dorp er meer bij betrokken wordt en echt trots is op de school. Ook is het vrij logisch dat ze ervoor moeten werken. Wel weet ik nog niet precies hoe we de inwoners hiervoor gaan motiveren, want het is natuurlijk wel iets wat je goed en duidelijk moet afspreken. Hier gaan we nog over vergaderen met Winfred en andere vrijwilligers.
Dinsdag moest eerst de radio nog worden gemaakt, want muziek is natuurlijk wel belangrijk! In Accra reden we door een straat met allemaal auto-onderdelen. Roger riep iets uit het raam, waarna er iemand in de auto sprong met een radio om die te maken. Ik hoopte dat die aan het einde van de straat er weer uitsprong en dat we muziek hadden. Helaas moesten we daarna nog een uur wachten, (reparatie 1)maar daarna hadden we muziek. Daarna gingen we verder rijden naar de cacaoboerderij en Kumasi om Mary op te halen. We kwamen alleen niet verder dan Kofuridua (twee uur vanaf Accra) want tijdens de lunchpauze kwamen Mozes en Roger erachter dat de remmen gemaakt moesten worden (reparatie 2). Hier hebben we toen geslapen en ’s avonds nog wat met zijn allen gedronken en gedanst. Wat blijkbaar heel interessant was, want er kwamen veel Ghanezen kijken of meedansen. Was erg gezellig!
Woensdag waren we dan eindelijk in Kumasi aangekomen en hebben we Mary opgehaald bij het cultural center, waar je vooral soevenirs kan kopen. We zijn toen naar het ‘Monkey Forest’ gereden. Een bos waar apen heilig zijn en dus beschermd worden. We kregen een rondleiding met een gids en konden de apen bananen voeren. Was erg leuk om doorheen te lopen en de apen te zien. Was eerst wel even bang dat ze op me zouden springen, maar dat deden ze gelukkig niet.
Daarna zijn we doorgereden naar ‘hand in hand’. Een project wat is opgezet door een Nederlandse dokter. Hier worden verstandelijk gehandicapte kinderen die verstoten zijn door hun familie opgevangen. Het was een groot terrein waar huisjes stonden, bomen, gras, geiten, kippen, ezels en overal liepen kinderen rond. Was een bijzondere plek waar we geslapen hebbe. Was ook erg leuk om daar te douchen want dat was gewoon buiten (wel met een muurtje eromheen).
Donderdag zijn we doorgereden naar Mole, wat wel ongeveer de hele dag heeft geduurd. De weg was niet altijd even goed en iedereen was ook doodop aan het einde van de dag. Het is wel gezellig in de bus, lekker reggea aan (al mochten sommige cd’s wel wat minder vaak op repeat) soms wat kletsen of slapen.
De volgende ochtend zijn we heel vroeg op safari gegaan. Na twee uur lopen zagen we olifanten badderen in een klein meertje. We hebben ze daarna nog een tijdje gevolgd (gevreesd voor mijn leven 1). Roger zei ‘ooh stjarlie I can see you’re scared. Don’t be, if they are coming to you just call me I will scare them’. Onderweg zagen we soms een antilope en bij de huisjes liepen vaak bavianen rond. De rest van de dag hebben we helemaal niets gedaan. Gezwommen en wat gedronken terwijl we uitkeken over het park. Was wel even nodig om bij te komen van de lange dag in de auto.
Zaterdag zijn we naar Wechiau gereden. Een dorpje waar je een nacht in een hippo hide kon boeken. Een boomhut aan de oever van de rivier waar de nijlpaarden leven. Na zelf gekookt te hebben in een pot op een vuurtje (lekker spaghetti) in een afgelegen dorpje werden we door de gids naar onze boomhut gebracht. We konden niet met zijn allen bij elkaar slapen dus hebben we opgesplitst, want er waren twee boomhutten. De gids zou eerst ons (de meiden en Winfred) wegbrengen en daarna de jongens. We moesten wel opschieten want het was al bijna donker. Na een stukje gelopen te hebben wist de gids de weg niet meer en moesten we terug. Daarna liet hij ons alleen en ging de weg zoeken. Dus daar stonden we dan, met matrassen en wat spulletjes. Maar er was een djembe dus er werd muziek gemaakt en gedanst. De gids kon ons hierdoor ook weer makkelijk terugvinden en kon ons de weg naar de boomhut wijzen. Dit was echt de mooiste plek waar we hebben geslapen. Pikdonker, dus je ziet heel veel sterren en je hoort van alles ritselen en soms kon je de nijlpaarden horen in de rivier.
De volgende ochtend kwam de gids ons weer ophalen met een kano. We gingen via de rivier terug naar het punt waar de auto stond. Onderweg kwamen we langs de nijlpaarden. Was heel erg mooi om te zien, maar stiekem ook wel een beetje eng .
Hierna wilden we eigenlijk terug via Mole naar Tamale. Alleen hadden Mozes en Roger dat niet zo begrepen en waren we voordat we het wisten al halverwege de weg naar Bolgatanga (stad helemaal in het Noorden van Ghana). Dus ja dan gaan we daar maar heen. Gelukkig was iedereen erg makkelijk en niemand heeft tijdens de reis chagrijnig gedaan als dingen niet gingen zoals we van plan waren (want dat ging ook bijna nooit). ’S Avonds gingen we vaak gezellig wat drinken en morgen zagen we wel weer waar we uitkwamen. We moesten alleen wel een stukje in het donker rijden (gevreesd voor mijn leven 2). Niemand doet zijn grote lichten uit waardoor je niets ziet en langs de weg fietsten allemaal mensen. Was erg blij toen we veilig aan waren gekomen.
In Bolgatanga hadden we een erg goed (en goedkoop) guesthouse en we hebben hier daarom ook twee nachten geslapen. Maandag zijn we naar Paga geweest. Een dorp waar krokodillen heilig zijn en samen met mensen leven. Kinderen zwommen in hetzelfde meer als de krokodillen. We mochten ze levende kippen voeren en met ze op de foto. Dit vond ik toch niet zo’n strak plan en vond het ook niet zo leuk dat ze de krokodillen sloegen als ze te dichtbij waren (ik dacht dat ze goed samen met mensen konden leven?). Dit viel dus een beetje tegen. We hebben die middag nog een slavenkamp gezien wat wel interessant was, want het was heel anders dan in Cape coast. Toen we daarna nog naar het paleis van de chief gingen, kregen we daar pech (reparatie 3) dus daar hebben we ruim de tijd gehad om rond te kijken.
Dinsdag zijn we doorgereden naar Tamale. Hierbij was een dorpje waar we via de stichting ‘ontmoet Afrika’ naartoe konden en een rondleiding kregen. We hebben ‘kuli kuli’ gemaakt. Dat is een soort pindadeeg waar je een ring van maakt en dan frituurt. Erg lekker! We zagen hoe ze traditioneel een baby wassen, de chief ontmoet, onze toekomst is voorspeld (ik krijg drie kinderen en ontvang binnen vijf maanden een kado, hmm ben over twee maanden jarig) en hebben de offerplaats van het dorp gezien. Iedereen was erg open en gastvrij. ’S Avonds toen we nog wat gingen drinken (zoals gewoonlijk) kwamen we Pita (waarschijnlijk heet hij Peter maar hij sprak het zo uit) tegen. Hij werkte in de bar en kwam er gezellig bij zitten en vertelde erg veel. Na het zien van Roger zijn dreads ‘Oooh I was a rasta too men, but then my father died and I had to shave for the funeral . But I put it in a beerbottle! You come tomorrow I will show you’.
Woensdag hebben we Mary afgezet in Kumasi en wilden daarna doorrijden naar Kofuridua. Alleen kregen we toen te maken met reparaties 4,5 en 6. Waardoor we een stuk in het donker moesten rijden. Dit wilde niemand meer na de laatste keer dus hebben we ergens in een klein dorpje gestopt. We kwamen terecht in een soort truckers guesthouse voor vrachtwagenchauffeurs. ’S Avonds heeft Roger voor ons gezongen en op de djembe gespeeld. Winfred deed ook een poging om mee te doen op het muziekinstrumentje wat ik had gekocht (wat had ik een spijt hiervan), maar dat was iets minder succesvol.
Donderdag zijn we doorgereden naar Ada Foah. Lekker rijden en naar huis dachten we. Tot we ineens in Kofuridua stopten. Mozes had hier namelijk vorige week een meisje leren kennen. Ze hadden de hele week gesmst en gebeld en nu ging ze een week met hem mee naar huis. Een vriendin ging mee om aan moeders te rapporteren hoe het er bij hem allemaal uitzag en of het een goede partij was voor haar dochter. Een serieuze huwelijkskandidate! Toen begon Roger ook ineens serieus te worden en vroeg wat mijn vader nu wilde hebben voor mij. Ik heb maar hard gelachen, maar ga maar eens bedenken wat ik ga zeggen als ik hem zondag zie op het afscheidsfeestje van Chris.
Zo het is wel een heel lang verhaal geworden en ik heb vast nog niet alles verteld. Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad en was ook erg blij om weer thuis te zijn. We wonen echt in een van de mooiste plekjes van Ghana, aan de zee in de wind. Inmiddels heb ik ook weer een week stage erop zitten (internet viel uit) maar dat bewaar ik voor de volgende keer.
Heel veel liefs
-
17 April 2010 - 17:02
Menno:
Wat is dat een gave reis door Ghana geweest zeg! Goed om te horen dat je het naar je zin hebt en veel succes met je project daar! Spreek je vast binnenkort weer :)
x -
17 April 2010 - 19:07
Proud Mama:
Wat een geweldig reisverhaal Fenna. Goed dat jij flexibel bent! We moeten je aanstaande teleurstellen: wij zien niets in een veestapel. Jij bent je gewicht in goud waard, en dat zal hij wel niet kunnen betalen. Ook wij zijn blij dat je weer terug bent in Ada. :) -
18 April 2010 - 07:42
Alyssa:
Hey lieve Fenna!
Je maakt echt veel mee, super gaaf! En je kan het ook heel leuk schrijven!
Niet stiekem trouwen he, ik wil je bruiloft niet missen.
xxx -
18 April 2010 - 21:06
Jeske En Vincent:
Hoi lieve Fenna, Wij genieten telkens weer van je verslagen; je maakt zo ontzettend veel mee. dat zal af en toe ook wel eens vermoeiend zijn. Heerlijk al die rasta en djembémuziek, daar houden wij ook wel van. En wat gaat de tijd toch hard, over een dikke twee maanden ben je alweer terug in holland (als er dan tenminste nog vliegverkeer is haha) Lieve nicht, een dikke knuffel en tot de volgende keer -
19 April 2010 - 09:36
Petertje:
Hey lieve Fenna!
haha wat een spannend verhaal weer, het zou leuk zijn als je toch gaat trouwen daar, want dan kunnen wij met z'n allen over komen naar Ghana voor de bruiloft en ook van die spannende dingen mee maken :P
Maar je moet ook maar snel weer eens terug komen want je wordt hier wel gemist hoor! ;)
Heel veel plezier weer en tot je volgende verhaal!! :D
Dikke kus,
Peter -
19 April 2010 - 12:54
Nelleke:
Wat een avontuur Fenna.. Heel veel plezier daar & nog veel succes met je stage!
X Nelleke -
19 April 2010 - 13:24
Willemieke:
Dag Fenna,
Wat heb je weer een mooi verhaal geschreven! Ik heb het eerst een keer héél snel doorgelezen om te zien of je helemaal ongeschonden en gezond weet terug was, en daarna op m'n gemak en nauwkeurig. Je hebt veel echt "Afrikaanse" dingen meegemaakt, zo te lezen. Wat een ervaringen!
Wij hebben het hier thuis regelmatig over jou: we worden geraakt door je betrokkenheid en idealisme, en hebben bewondering voor de manier waarop je allerhande zaken aanpakt. Wat ben je in korte tijd volwassen geworden! Dat is bedoeld als compliment, hè ;-)
Niet je hart aan een Afrikaan verliezen, hoor. We willen je straks wel weer gewoon thuis hebben.
Maak er nog 2 mooie en leuke maanden van!
Liefs van ons allen.
-
19 April 2010 - 16:35
Nienke:
Wooooooooooh!!!!!!! Gaaf!
De tijd gaat best snel. Nog maar 2 maanden. Voor mij fijn, voor jou balen. Ik ben erg blij dat je het er erg leuk hebt. Ik mis je wel heel erg! Zou blij zijn als ik je weer zie!!
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Liefs xxxxxxxxxxxxxxxxx.
Je kan super leuk schrijven.Als je weer in nederland bent zou eigelijk die blog moeten blijven staan. Voor dat iedereen kan kijken hoe het is geweest, en gewoon om te kijken. Want je kan echt leuk schrijven. Sommige kunnen dat niet. En jij wel!
Ik hou van je schat!
Maar dat weet je he ?
Xx
Ps ik wil later ook zoon reis. Dan gaan we samen op reis!! Super gaaf lijkt me dat! In Ghana! Want ik wil Ghana ook wel een keer zien!
Zoooooo lang bericht. -
19 April 2010 - 20:08
Lisa:
Wow, dat is inderdaad een heel verhaal! Klinkt wel heel leuk allemaal. Haha, vooral dat stuk met die Roger en die geiten...
Veel plezier nog daar! X -
20 April 2010 - 09:13
Laura:
Hee Lieve Fenna!
Jij hebt het duidelijk naar je zin! Super leuk om te lezen wat je daar allemaal mee maakt! Echt super bijzonder! Volgens mij vergeet je dit je hele leven niet meer!
Ik mis je wel hoor!
xx Laura -
20 April 2010 - 10:40
Tom (vader Cheyenne):
Hi fenna,
Wat een leuk en enthousiast verhaal !
Erg leuk om te lezen dat jij ook zoveel meemaakt en je het naar je zin hebt.
En wat een andere cultuur he? Zeker een ervaring om nooit meer te vergeten.
Groetjes vanuit een langzaam warmer wordend NL :-)
Tom -
20 April 2010 - 15:48
Nienke:
Lieve lieve schat!
Iedere keer kijk ik naar je verhalen. En ik vindt het super leuk. Ik ben heel erg blij voor je.
Ik hou heel veel van je!
Zo de tijd gaat snel. Het is nu al april.
Oooooooooooh nu ziek ik dat mijn bericht de vorige keer toch is gelukt. -
20 April 2010 - 16:57
Evera:
heej Fenna!
hoe ishet? Wat een verhaal , hel wat gezien en beleeft! gaaf hoor!
hoe is het verder daar? ga je nog na de school in kasseh? gebruiken ze het abcbord wat w hebben gemaakt?
Doe ze maar de groetjes als je daar komt!
liefs x evera -
21 April 2010 - 11:29
Marion:
hoi lieve fenna,
Meid meid wat maak jij veel (mooie en spannende) dingen mee in een korte tijd. Het lijkt me een hele ervaring om in zo'n land te wonen waar alles anders lijkt te zijn dan in nederland en waarin tijd een andere dimensie krijgt. Ik heb je verslag met plezier gelezen. Houd die rastamannen wel op afstand hoor want voor je het weet wordt je geruild voor een paar kippen!
veel liefs
Bas. Marion, Marijn en dinant -
21 April 2010 - 11:34
Marion:
Hoi lieve fenna,
Meid meid wat een dingen maak jij allemaal mee. Het lijkt me mooi om in zo'n hele andere omgeving te leven met mensen die helemaal anders zijn en de tijd die een heel andere dimensie krijgt.
Let jij wel goed op die rastamannen want voordat je het weet sturen ze een paar kippen naar amersfoort en denken ze dat ze je daar kunnen houden!!!
Veel liefs en plezier verder,
Bas, Marion,Marijn en Dinant -
25 April 2010 - 19:59
Joost:
Ben ik blij dat ik geen Ford rij! Behalve de nachtelijke reis komt het allemaal heel relaxed over. Jullie laten het leven komen zoals het komt. Daar kunnen we in Nederland nog iets van leren. De natuur lijkt me prachtig, evenals de sterrenhemels. Echt genieten! Nu maar hopen dat het nieuwe schoolgebouw echt van de grond komt, zodat het een public school kan worden. Als je straks gaat collecteren, doen ook wij een duit in het zakje.
Ik ben benieuwd naar je nieuwe ervaringen. -
27 April 2010 - 07:28
Nienke :
Je bent best popilair weet je dat! -
29 April 2010 - 12:44
Lisa:
Hoi Fenna!
Ik hoorde dat je Hesther gisteren hebt gebeld om haar te feliciteren met je verjaardag, en dat je toen ook hebt gezegd dat je eerder terugkomt uit Ghana om bij mijn feest te kunnen zijn. Echt heel leuk! :)
Verder wilde ik nog even je mobiele nummer vragen of welk nummer je daar überhaupt gebruikt, zodat wij jou ook eens kunnen bellen.
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
